rePlay #94 | Η πρόκλησή μου για φέτος
Back to the roots...
Χαίρετε,
Πριν περάσετε στο περιεχόμενο, να σας απασχολήσω μισό λεπτό; Συνειδητοποίησα πως το rePlay έχει 97 συνδρομητές (με μ.ο. open rate 65% δεν είναι κακό). Άλλοι τρεις και πιάνει την κατοστάρα! 💯 Τι θα λέγατε αυτή τη βδομάδα λοιπόν, να πατούσατε το κουμπάκι αποκάτω® και να μοιραστείτε το rePlay με κάποιον που πιστεύετε ότι θα τον ενδιαφέρει; 🤩 Ε, φανταστικοί αναγνώστες; 😁
Μερσί μποκού!
Η μία από τις δύο φετινές κυκλοφορίες για τις οποίες ανυπομονώ ανυπομονούσα περισσότερο από οποιεσδήποτε άλλες έφαγε άκυρο. Το Fable πάει για το 2026 λοιπόν κι εγώ ξεμένω για φέτος με το Mafia: The Old Country. Υπάρχουν κι άλλα παιχνίδια που έχω στη λίστα μου φυσικά, απλά αυτά ήταν στην κορυφή.
Οπότε;
Οπότε έχοντας λίγο έξτρα χρόνο, έβαλα μία πρόκληση στον εαυτό μου: να παίξω δύο πολύ συγκεκριμένα παλιότερα παιχνίδια — oldies but goodies. Για το ένα μάλιστα δεσμεύτηκα on air στο προχθεσινό επεισόδιο των Παιδιών της Πίστας.
The Temple of Elemental Evil
Planescape: Torment
Το πρώτο θυμάμαι πως ήταν καλό αλλά τελείωσε γρήγορα. Κι όμως, στο HLTB βλέπω μέση διάρκεια 50 ώρες! Οπότε ή δεν θυμάμαι καλά ή το έβγαλα κατά λάθος σε… speed run! Όσο για το δεύτερο; Το Planescape: Torment παραμένει το καλύτερο παιχνίδι που έχω παίξει στη ζωή μου…
Θα ενημερώσω όταν με το καλό ξεκινήσω.
🎮 Δεν έχω παράπονο. Τον Φεβρουάριο έπαιξα video games σαν να μην υπήρχε αύριο! Ολοκλήρωσα το Harold Halibut κατ’ αρχάς. Χαριτωμένο αλλά η υπνηλία που μου προκαλούσε κάθε φορά που έπιανα το χειριστήριο, δεν είχε προηγούμενο. Θα σας πω περισσότερα εν καιρώ.
Ξεκίνησα το Avowed το οποίο για την ώρα με έχει συνεπάρει. Πολύ ανάλαφρο (σαν Fable, καμία σχέση με Witcher) αλλά με bonus ότι εξελίσσεται στην Eora, τον υπέροχο κόσμο των Pillars of Eternity (βλ. Deadfire). Νομίζω ότι ο Μάρτιος θα αφιερωθει σε αυτό…
Πριν από δαύτο όμως, χώρεσα σφήνα τα Birth και Duck Detective: The Secret Salami, σύντομες απόψεις για τα οποία, όπως και για το Lost in Random, μπορείτε να διαβάσετε στο έτερο blog μου. Α, και «καίγομαι» σε ημερήσια βάση, πλέον, με τα Dave the Diver και Balatro. Για πόσο; Ποιος ξέρει…
📺 Ταινίες δεν είδα, είδα όμως σειρές. Δύο! Μίνι, έστω.
Το Chernobyl (better late than never) ήταν τρομερό και με άγγιξε όσο καμία άλλη σειρά. Ίσως γιατί το συμβάν που εστιάζει συνέβη στη γειτονιά και τον καιρό μου. Ίσως γιατί με συναρπάζουν οι πυρηνικές καταστροφές. Ίσως γιατί αντιμετωπίστηκε με εγκληματική αμέλεια από πλευράς σοβετικού καθεστώτος. (Ξανα)δείτε το.
Το Lockerbie: A Search for Truth διηγείται την αληθινή ιστορία του Jim Swire, του πατέρα μίας επιβάτριας του 747 της Pan Am που συνετρίβη στο Λόκερμπι, καθώς αναζητά τους πραγματικούς υπαίτιους της τραγωδίας. Βαρύ (στο τέλος κάθε επεισοδίου ήταν σαν να ‘μουν σε κηδεία) αλλά ωραίο με όλη την έννοια της λέξης.
📚 Μέσα στον μήνα ξεκίνησα και τελείωσα το The Fallbacks: Bound for Ruin, ένα βιβλίο που έφερα από το ταξίδι μου στο Λας Βέγκας. Καλογραμμένο και ενδιαφέρον ως το τέλος, αφηγείται την περιπέτεια ενός party πέντε adventurers στον κόσμο του Faerûn. Ναι, έχει την άδεια της Wizards of the Coast και ναι, είναι σαν να παρακολουθείτε campaign Dungeons & Dragons — εγώ έτσι ένιωσα! Αν σας έχει λείψει το συναίσθημα, βάλτε το στη λίστα σας.
👋 Αυτά από εμένα! Εσείς; Παίξατε, είδατε, διαβάσατε ή ακούσατε κάτι ενδιαφέρον; Πήγατε κάπου; Βρήκατε κάτι; ⬇️ Τα σχόλια στη διάθεσή σας!
Σας ευχαριστώ, να είστε καλά και τα λέμε σε έναν μήνα!
Πέτρος